ఒక చిన్న పల్లెటూరులో అర్జున్ అనే బాలుడు ఉండేవాడు. అర్జున్ చాలా తెలివైనవాడు, ఎల్లప్పుడూ తన పుస్తకాలతో గడుపుతుండేవాడు. కానీ అతనిలో ఒక చిన్న లోపం ఉండేది – అతనికి స్నేహం చేయడం అంటే పెద్దగా ఇష్టం ఉండేది కాదు. అతని అనుభవంలో, తన పుస్తకాలు, ఆటలు మరియు చదువు చాలు, అతనికి ఇంకేమీ అవసరం లేదని అనుకునేవాడు.
ఒక రోజు, అదే పల్లెటూరికి దీపక్ అనే మరో బాలుడు వచ్చాడు. దీపక్ నగరం నుంచి వచ్చినవాడు, అందుకే గ్రామంలో అంతా కొత్తగా, ఆరంభంగా అనిపించింది. నగరంలో ఉండటానికి అలవాటు పడిన అతనికి గ్రామం కొంచెం విచిత్రంగా, విభిన్నంగా అనిపించింది. అందరూ ఆ గ్రామం గురించి చాలా తెలుసుకున్నప్పుడు, దీపక్ మాత్రం పరిచయంలేక ఒంటరిగా ఉండిపోయాడు.
మొదటి రోజు స్కూల్లో, దీపక్ కొంచెం సంకోచంగా అర్జున్ దగ్గరకు వెళ్లి, “నన్ను స్కూల్‌లోని మిగతా పిల్లలతో పరిచయం చేస్తావా?” అని అడిగాడు. అర్జున్ కొంచెం ఆలోచించి, “నేను ఒంటరిగా బాగానే ఉంటాను, నాకు స్నేహం అవసరం లేదు,” అని గట్టిగా చెప్పాడు. దీపక్ చిన్నపాటి నిరాశతో వెనక్కి తగ్గాడు, కానీ అతనికి స్నేహం కావాలి, అందుకే అతను ప్రయత్నించడాన్ని ఆపలేదు.
మరుసటి రోజుల్లో, దీపక్ ఎప్పటిలాగే అర్జున్ దగ్గరకు వెళ్లి, “మనిద్దరం కలిసి ఆడుకుందాం,” అని కోరాడు. కానీ అర్జున్ ప్రతి సారీ “నేను ఒంటరిగా ఉండడం ఇష్టపడతాను,” అని అంటూ తిరస్కరించేవాడు. దీపక్ మాత్రం చెయ్యి కాల్చని పిల్లాడిలా తిరిగి ప్రయత్నం చేస్తూనే ఉండేవాడు, తన లోలోపలా ఒక రోజు అర్జున్ తనను అంగీకరిస్తాడని ఆశతో.
కొన్ని రోజుల తరువాత, గ్రామంలో ఒక పెద్ద క్రీడా పోటీ నిర్వహించారు. ఈ పోటీలో ప్రతీ విద్యార్థి జట్టు ఏర్పాటు చేసుకొని పాల్గొనాలి. అర్జున్ కూడా ఈ పోటీలలో పాల్గొనాలని నిర్ణయించాడు, కానీ అతనికి ఇతర పిల్లలతో పెద్దగా పరిచయం లేకపోవడం వల్ల తన రెండు-మూడు మిత్రులతోనే జట్టు ఏర్పాటు చేశాడు. అతను తనలోనే అనుకున్నాడు, “నేను ఒంటరిగా గెలుస్తాను, మిగతా వాళ్ళ అవసరం లేదనే ఆలోచనతోనే సంతృప్తిగా ఉన్నాడు.”
మరోవైపు, దీపక్ కూడా తన స్నేహితులతో కలిసి ఒక బలమైన జట్టు ఏర్పరచాడు. తన జట్టులో ప్రతీ ఒక్కరు అంగీకారంగా, ఐక్యతతో ఆడాలని దీపక్ అందరికీ సూచించాడు. అతను చెప్పాడు, “మనం స్నేహితులుగా ఒక్కటిగా ఉన్నప్పుడు ఎటువంటి ఆటల్లోనైనా విజయాన్ని సాధించవచ్చు.” అతని మాటలతో జట్టులోని ప్రతీ ఒక్కరికీ నమ్మకం కలిగింది, ఒక్కొక్కరు ఒక్కరికి తోడుగా నిలబడ్డారు.
పోటీ రోజు వచ్చింది. ఆ రోజు మొత్తం ఊరువాసులు పోటీలను ఆస్వాదించేందుకు వచ్చారు. అర్జున్ జట్టు ఆడడం మొదలుపెట్టిన మొదటి కొద్ది సమయం వరకు బాగా ఆడింది, కానీ తర్వాత ఒక్కొక్కరు చూర్ణమైపోయారు. ఎవరూ సమన్వయంతో ఆడడం లేదు, ఒక్కొక్కరి దారిలో తామే విజయం సాధిస్తామని భావించి వెళ్ళిపోయారు. అర్జున్ తను జట్టులో మార్పును గమనించి కొంచెం బాధతో ఉన్నాడు.
ఇంకో వైపు దీపక్ జట్టు మాత్రం మంచి సమన్వయంతో బలంగా నిలబడింది. వారు ఆడిన ప్రతీ దశలో ఒకరికి ఒకరు సహాయం చేసారు, ఒకరు పడితే ఇంకొకరు అందుకు తోడుగా ఉండి పైకి లేపారు. దీన్ని చూసి అర్జున్ మొదటిసారిగా తన పథకంలో, తన ఆలోచనలో లోపం ఉందని గుర్తించాడు. అతనికి ఇప్పుడు అవగాహన కలిగింది – నిజమైన బలం స్నేహితులతో కలిసి ఉండడంలోనే ఉంది, ఒంటరిగా కాదు.
ఇంకా అర్జున్ తనలో అంతర్జాలంలా వర్ణించుకున్నాడు – ఇంత కాలం దీపక్ చెప్పిన ప్రతి మాట ఆయనకు ఒక సత్యం అయిపోయింది. అప్పుడు ఒక క్రీడా ఆటలో, అతని జట్టులోని ఒక బాలుడు పడిపోయి గాయపడ్డాడు. అర్జున్ ఒక్క క్షణం తడబడినప్పటికీ, దీపక్ వృత్తిగా ఆ బిడ్డ వద్దకు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు. అతని బద్దగా సహాయం చేయడం చూడడం అర్జున్‌ని ఆశ్చర్యానికి గురిచేసింది.
పోటీ ముగిసిన తరువాత, అర్జున్ దీపక్ దగ్గరకు వెళ్లి క్షమాపణలు కోరుతూ, “దీపక్, నేను ఇప్పుడే అర్థం చేసుకున్నాను, నిజమైన స్నేహం అంటే ఏమిటో. నా తప్పును నన్ను క్షమించు. నాకు నీ స్నేహం కావాలి” అని అన్నాడు. దీపక్ చిరునవ్వుతో, “అర్జున్, స్నేహం ఒక గొప్ప బహుమానం. మనం ప్రతి ఒక్కరి మధ్యే ఒక మంచి సంబంధం ఉంటే విజయానికి అడ్డుకులేదు” అని జవాబిచ్చాడు.
ఆ రోజు నుండి అర్జున్ మరియు దీపక్ నిజమైన స్నేహితులుగా మారిపోయారు. వారు ప్రతి చిన్న సందర్భంలో ఒకరికి ఒకరు తోడుగా ఉండేవారు, కలిసి చదువు, ఆటలు మరియు ప్రతి సారి అంగీకారంతో నిలబడ్డారు. అర్జున్ ఇప్పుడు స్నేహం విలువ తెలుసుకున్నాడు, తన తప్పును అంగీకరించి ప్రతీ ఒక్కరికీ మంచి సంబంధం గా ఉండటానికి పట్టుపట్టాడు.
అయినప్పటికీ, ఆ ఇద్దరూ ఒకరికి ఒకరు పెద్దగా మిత్రులుగానే కాదు, నమ్మకంగా ఒకరికి ఒకరు తోడుగా నిలబడటానికి సిద్ధంగా ఉండేవారు. మరెప్పుడైనా, ఆ ఇద్దరి బంధం ఊరిలో అందరికీ ఆదర్శంగా నిలిచింది.
ఈ కథ పిల్లలకు నిజమైన స్నేహం విలువ తెలియజేయడంలో సహాయపడుతుంది, మరియు వారి జీవితంలో ఒకరికి ఒకరు తోడుగా ఉండటం ఎంత ముఖ్యమో తెలుపుతుంది.