கதை 1: சாமர்த்தியமான முட்டால்து மற்றும் முட்டாள் சிங்கம்
ஒரு காலத்தில், அடர்ந்த காடொன்றில் ஒரு கடுமையான சிங்கம் இருந்தது. அது காட்டு மிருகங்களை எண்ணம் இல்லாமல் வேட்டையாடி கொல்லும். சிங்கத்தின் கொடூரத்தால் அஞ்சிய காட்டு மிருகங்கள் ஒன்று சேர்ந்து ஒரு தீர்வு காண முடிவெடுத்தன. தினமும் ஒரு மிருகத்தை சிங்கத்திற்கு கொடுத்து, சிங்கம் மற்ற மிருகங்களை கொல்லாமல் இருப்பதாக சிங்கத்துடன் ஒப்பந்தம் செய்தன.
சிங்கம் அதை சம்மதித்தது.
ஒரு நாளில், சிங்கத்திற்கு செல்ல ஒரு சாமர்த்தியமான சிறிய முட்டால்தின் நேரம் வந்தது. முட்டால்து சிங்கத்தால் சாப்பிடப்படாமல் இருக்க ஒரு திட்டம் நினைத்தது. அது சிங்கத்தின் குகைக்கு செல்லும் வழியில் ஆகாமாக நடந்தது, அவ்வாறு தாமதமாகச் சென்றது.
கோபமாக சிங்கம் மிரண்டது, “நீ ஏன் தாமதமாக வந்தாய்?”
முட்டால்து பயப்படுகிறதுபோல் நடித்து, “உங்கள் மகிமை, நான் வருவதற்குள் மற்றொரு சிங்கம் என்னைத் தாக்க முயற்சித்தது. அது உங்களது அரசைத் தன் வசமாக்கிக்கொள்ள வந்ததாகச் சொன்னது,” என்று கூறியது.
இதைக் கேட்ட சிங்கம் மிகவும் கோபமடைந்தது. “அந்த சிங்கத்தை எனக்கு காண்பிக்க,” என்று கோபமாகக் கூறியது.
முட்டால்து சிங்கத்தை ஒரு ஆழமான கிணற்றின் பக்கம் அழைத்துச் சென்று, “அந்த சிங்கம் இங்கே இந்த கிணற்றில் மறைந்து இருக்கிறது,” என்று சொன்னது.
சிங்கம் கிணற்றின் உள்ளேப் பார்த்ததும் அதற்குள் மற்றொரு சிங்கம் இருப்பது போல் தோன்றியது. உண்மையில் அது கிணற்றின் நீரில் منعிந்து காணப்படும் தனது சொந்த பிரதிபலிப்பு தான், ஆனால் முட்டாள் சிங்கம் அதை எதிரி சிங்கம் என்று எண்ணியது.
“நான் உன்னை இப்போதே காயப்படுத்துவேன்,” என்று சிங்கம் மிரண்டு கிணற்றுக்குள் குதித்து சாகிறது.
முட்டால்து மீதமுள்ள மிருகங்களிடம் சென்று சிங்கத்தைத் தான் எப்படி ஏமாற்றியது என்பதைச் சொல்லியது. சிங்கத்தின் கொடுமையிலிருந்து காடு விடுதலையாகி, அனைத்து மிருகங்களும் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்தன.
கதையின் நுணுக்கம்: அறிவு உடலின் வலிமையை விட பெரியது.
கதை 2: பெரிய ஏணி மற்றும் சின்ன ஏணி
Story 2: Big Elephant and Little Elephant
ஒரு சமயம், ஒரு கிராமத்தில் இரண்டு நண்பர்கள் வாழ்ந்தனர். Once upon a time, in a village, there lived two friends.
அவர்களில் ஒருவரின் பெயர் பெரிய ஏணி, மற்றொருவர் சின்ன ஏணி. One was named Big Elephant, and the other was Little Elephant.
இருவரும் தினமும் வித்தியாசமான விஷயங்களைச் செய்து மகிழ்வித்தனர். Both of them loved to do different activities and entertained everyone.
பெரிய ஏணி தனது வலிமையால் பிரபலமானவனாக இருந்தான், அதே நேரத்தில் சின்ன ஏணி தனது சாமர்த்தியத்தால் அறியப்பட்டான். Big Elephant was known for his strength, while Little Elephant was known for his cleverness.
ஒரு நாளில், அவர்கள் இருவரும் சிறிய ஓடையை கடக்க ஒரு பிரச்சினையை சந்தித்தனர். One day, they encountered a problem: they needed to cross a small stream.
பெரிய ஏணி தனது வலிமையை நம்பி, குதித்து ஓடையை கடக்க முயன்றான். Big Elephant, trusting his strength, tried to jump across the stream.
ஆனால் அவன் கால் வழுக்கி, தண்ணீரில் விழுந்தான். But he slipped and fell into the water.
அதைக் கண்ட சின்ன ஏணி சிந்தித்தான், “நான் எவ்வாறு ஓடையைச் செல்கின்றேன்?” Seeing this, Little Elephant thought, “How can I cross the stream?”
சிறியதாக இருந்தாலும் சாமர்த்தியமான சின்ன ஏணி ஒரு மரக்குச்சியை கண்டுபிடித்தான். Though he was small, Little Elephant was very clever. He found a tree branch.
அதை ஓடையில் வைத்து, அவன் அதற்கு மேல் எறிந்து மெதுவாக இருபுறமும் இடம் பிடித்தான். He laid it across the stream, balanced himself on it, and slowly crossed from side to side.
சின்ன ஏணி சுலபமாக ஓடையைக் கடந்து, வறண்ட மணலில் சென்று பெரிய ஏணியை காப்பாற்றினான். Little Elephant easily crossed the stream, reached the dry land, and helped Big Elephant out.
அப்போது பெரிய ஏணி உணர்ந்தான், “வலிமையினால் மட்டும் எல்லாம் முடியாது; சாமர்த்தியமும் முக்கியம்.” At that moment, Big Elephant realized, “Strength alone isn’t everything; cleverness is important too.”
அந்த நாளில் இருந்து பெரிய ஏணியும் சின்ன ஏணியின் அறிவையும் மதிக்கத் தொடங்கினான். From that day onward, Big Elephant respected Little Elephant’s wisdom.
அவர்கள் இருவரும் நல்ல நண்பர்களாக தொடர்ந்தனர், பிரச்சினைகளை நன்றாக தீர்த்து வைத்தனர். They remained good friends and solved problems together.
Moral of the story: சாமர்த்தியமும், அறிவும் வலிமையை விட மிக உயர்ந்தவை. Moral of the story: Cleverness and intelligence are greater than strength.
கதை 3: மூன்று மூதாட்டிகள் மற்றும் தந்திரமான காக்கா
Story 3: The Three Old Women and the Clever Crow
ஒரு காலத்தில், ஒரு சின்ன கிராமத்தில் மூன்று மூதாட்டிகள் இருந்தனர்.
Once upon a time, in a small village, there lived three old women.
அவர்கள் தினமும் எதையாவது செய்ய முயற்சி செய்வார்கள், ஆனால் பலவீனமான உடல் நிலையில் இருப்பதால், அவர்கள் பெரிதும் வேலை செய்ய முடியாது.
Every day, they tried to do some tasks, but because of their weak physical condition, they couldn’t work much.
ஒருநாள், மூன்று மூதாட்டிகள் உணவு தயாரிக்க முடிவெடுத்தனர்.
One day, the three old women decided to prepare some food.
அவர்கள் ருசியான தோசை செய்யத் தொடங்கினார்கள்.
They started making delicious dosa (a type of Indian pancake).
அவற்றின் வாசனை அக்கிராமத்தில் இருந்த ஒரு தந்திரமான காக்காவை ஈர்த்தது.
The aroma attracted a clever crow that lived in the village.
காக்கா வலிய பலபார்த்து, ஒரு திட்டம் சிந்தித்தது.
The crow, seeing this, thought of a plan.
அது மூதாட்டிகளின் வீட்டு மாடத்தில் வந்து அமர்ந்து, “நான் உங்களைப் பாடலால் மகிழ்விக்கிறேன்” என்றது.
It flew to the roof of the old women’s house and said, “I will entertain you with my song.”
மூதாட்டிகள் ஆர்வமாகக் கேட்டனர், “சரி, நீ பாடு.”
The old women eagerly said, “Alright, sing for us.”
காக்கா ஒரு கேலிக்குரல் பாடினது, ஆனால் உண்மையில் அது நல்ல பாடகர் இல்லை.
The crow sang a funny, croaking song, but it wasn’t a good singer at all.
மூதாட்டிகள் சிரித்து, “நீங்கள் நல்ல பாடகர் அல்ல, ஆனால் உனக்கு எப்படியும் ஒரு தோசை கொடுப்போம்,” என்றனர்.
The old women laughed and said, “You’re not a great singer, but we’ll give you a dosa anyway.”
அவர்கள் காக்காவுக்கு ஒரு தோசை கொடுத்தார்கள், ஆனால் காக்கா அதை வாங்கியவுடன் பறந்து ஓடி விட்டது.
They gave the crow a dosa, and as soon as the crow got it, it flew away quickly.
மூதாட்டிகள் எளிதில் காக்காவால் ஏமாந்துவிட்டார்கள், ஆனால் அதற்கும் ஒரு சிரிப்போடு அதை விட்டுவிட்டனர்.
The old women had been easily fooled by the crow, but they laughed it off.
Moral of the story: அடுத்தவர்களின் அறிவையும் வஞ்சகத்தையும் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
Moral of the story: We must understand others’ intelligence and tricks.
கதை 4: அறிவாளி குருவி மற்றும் சுறுசுறுப்பான பூனை
Story 4: The Clever Sparrow and the Quick Cat
ஒரு காலத்தில், ஒரு சின்ன கிராமத்தில் அறிவாளியான குருவி மற்றும் சுறுசுறுப்பான பூனை இருந்தன.
Once upon a time, in a small village, there lived a clever sparrow and a quick cat.
குருவி புது விதங்களை எண்ணி, மற்ற மிருகங்களை சாமர்த்தியமாக செயல்படுத்தும்.
The sparrow was always thinking of new ideas and cleverly outsmarting other animals.
ஆனால், பூனை சுறுசுறுப்பாகவும் வேகமாகவும் இருந்ததால், அது எளிதாக வேட்டையைப் பிடிக்கும்.
However, the cat was quick and agile, making it easy for her to catch her prey.
ஒரு நாளில், பூனை குருவியைப் பிடிக்க நினைத்தது.
One day, the cat decided to catch the sparrow.
அது மெதுவாக குருவியின் வீட்டின் பக்கம் வந்து, குருவியை எதனையும் அறியாமல் பிடிக்க திட்டமிட்டது.
It slowly sneaked near the sparrow’s nest, planning to catch the sparrow without it knowing.
ஆனால் குருவி புத்திசாலி. அது பூனையின் கையாள்களை அறிந்து கொண்டது.
But the sparrow was smart. It sensed the cat’s intentions.
அந்த நேரம், குருவி ஒரு தந்திரத்தைத் திட்டமிட்டது.
At that moment, the sparrow devised a trick.
அது தன் வீட்டிலிருந்து விரைந்து பறந்தது, பக்கத்து மரத்திலுள்ள காய்களை பிடிக்க முயற்சித்தது.
It quickly flew out of its nest and pretended to gather fruit from a nearby tree.
பூனை அதை நோக்கி சென்று, “நான் இப்போது உன்னை பிடிக்கிறேன்!” என்று நினைத்தது.
The cat rushed toward it, thinking, “I’ll catch you now!”
ஆனால் குருவி, பூனையை விலக்கி, வேறு பக்கமாக விரைந்து பறந்தது.
But the sparrow quickly darted in the opposite direction, dodging the cat.
பூனை சிக்கியது, ஆனால் குருவி தப்பித்தது.
The cat was confused, and the sparrow had escaped.
அந்த நாள் முதல், பூனை குருவியின் சாமர்த்தியத்தைக் கண்டிப்புடன் மதிக்கத் தொடங்கியது.
From that day on, the cat respected the sparrow’s cleverness.
Moral of the story: அறிவு வேகத்தைவிட மேலானது.
Moral of the story: Cleverness is greater than speed.
கதை 5: சாதுவான ஆடு மற்றும் சாமர்த்தியமான நரி
Story 5: The Gentle Goat and the Clever Fox
ஒரு காட்டில், ஒரு சாதுவான ஆடு இருந்தது.
In a forest, there lived a gentle goat.
அது எப்போதும் மற்ற மிருகங்களுடன் நல்ல நட்பில் இருந்தது, ஆனால் அவன் மிகவும் நம்பிக்கையாளர்.
It was always friendly with other animals, but it was very trusting.
ஒரு நாளில், ஒரு சாமர்த்தியமான நரி ஆட்டைப் பார்த்தது.
One day, a clever fox saw the goat.
நரி உடனே எண்ணியது, “இந்த ஆடையை ஏமாற்றி, ஒரு நல்ல உணவாக மாற்ற வேண்டும்.”
The fox thought immediately, “I can trick this goat and make a nice meal out of it.”
நரி ஆட்டின் பக்கத்தில் சென்றது, “நான் உனக்கு ஒரு சூப்பர் சூழலைக் காட்ட ஆசைப்படுகிறேன்.”
The fox approached the goat and said, “I would like to show you a beautiful spot.”
அது ஆட்டுக்கு பக்கத்தில் ஒரு ஆழமான கிணற்றைக் காட்டி, “இதோ, இதில்தான் மிகவும் சுவையான தண்ணீர் இருக்கிறது,” என்றது.
The fox showed the goat a deep well nearby and said, “Here, this well has the sweetest water.”
ஆடு தண்ணீரை குடிக்க ஆசைப்படி, கிணற்றில் குதித்தது.
The goat, eager to drink, jumped into the well.
ஆனால் கிணற்றின் அடியில் தண்ணீரில் ஆடு சிக்கிக்கொண்டது.
But once inside, the goat got stuck at the bottom of the well.
நரி வெளியில் சிரித்தது, “நான் உன்னை ஏமாற்றி விட்டேன்!”
The fox laughed from above and said, “I have tricked you!”
ஆனால் ஆடு தன்னைத்தானே அழுத்தமாக சிந்திக்க ஆரம்பித்தது.
But the goat began to think carefully.
அது திடீரென நரியிடம், “நீ எனக்கு உதவினால், நான் உன்னைக் கிணற்றிலிருந்து வெளியே தூக்கி விடுவேன்,” என்றது.
Suddenly, the goat told the fox, “If you help me, I will push you out of the well first.”
நரி அதை ஒப்புக்கொண்டு, “சரி, நான் முதலில் வெளியேறுகிறேன், நீ எனக்கு உதவ முடியும்,” என்றது.
The fox agreed and said, “Okay, help me out first, and then I will help you.”
ஆடு தன் கொம்புகளை நிலை வைத்து நரியை மேல் தள்ளியது.
The goat positioned its horns, and the fox climbed out.
நரி வெளியே வந்தவுடன், ஆடுக்கு உதவாமல் அங்கு விட்டு ஓடிவிட்டது.
But as soon as the fox was out, it ran away without helping the goat.
ஆடு சின்னஞ்சிக்க, “நான் வேறு யாரிடமிருந்தும் உதவி பெற வேண்டும்” என்று சிந்தித்தது.
The goat sighed and thought, “I will have to find help from someone else.”
சில நேரங்களில் நம்பிக்கை தவறாக நடக்கலாம், ஆனால் அறிவைப் பயன்படுத்தி ஆடு தனக்கே ஒரு வழி கண்டது.
Sometimes trust can be misplaced, but using intelligence, the goat eventually found its own way out.
Moral of the story: நம்பிக்கையை நன்றாக வைக்கவும், அறிவைக் கணக்கில் கொள்ளவும்.
Moral of the story: Place your trust wisely and always think carefully.
